Liesklachten behandeling

Veel sporters krijgen vroeg of laat te maken met een liesblessure. Vooral hardlopen, schoppende bewegingen, draaien en frequent lichaamscontact verhogen het risico. Wat kun je doen om een chronische liesblessure te voorkomen? Krijg tips en meer inzicht in adductor gerelateerde liespijn en anteriore laxiteit.

Symptomen

Liespijn kan uitstralen naar je buikspieren of naar de binnenkant van je bovenbeen (femur). In het eerste stadium voel je na intensieve of langdurige inspanning een licht zeurende pijn. In een later stadium ontstaan ook klachten bij aanvang van je training. Doorgaan met trainen zal dikwijls leiden tot meer pijn. Belangrijk is dat je op tijd ingrijpt en chronische overbelasting voorkomt.

Risicofactoren

Vaak wordt een lieskwetsuur veroorzaakt doordat krachten vanuit je core of femur niet goed worden overgedragen op het bekken. Hierbij speelt een dysbalans tussen propulsieve en stabiliserende spieren een rol. Tijdens sport heb je meer kans op een liesblessure bij een zwakke core en onvoldoende abductie, endorotatie en exorotatie van je heup. Tevens zijn beenlengte verschil en eerdere blessures van belang.

Adductor gerelateerde klachten

Veel adductor blessures ontstaan bij snelle acceleratie van beweging en plotselinge verandering van richting. Een andere risicofactor is met veel kracht overstrekken van je femur bij gelijktijdige abductie en exorotatie. Kenmerken zijn o.a. pijnlijke adductie tegen weerstand en palpatoire pijn van de adductor longus op het os pubis (schaambeen).

Anteriore laxiteit

Femorale anteriore laxiteit typeert zich door een niet volledige posteriore verplaatsing van je bovenbeen tijdens flexie. Heupbuiging gaat meestal samen met endorotatie en liespijn. De anteriore verschuiving kan tijdens extensie van je heup ontstaan, waardoor de heupkop niet goed naar achteren wordt getrokken.

Zwakke bilspieren

Bij een zwakke gluteus maximus zorgt de semimembranosus voor meer druk aan de voorzijde van het heupkapsel. De hamstring hecht grotendeels aan het scheenbeen en zijn betrokken bij flexie van je knie. Omdat de biceps femoris veel taken overneemt van de gluteus maximus, wordt de femurkop in anteriore positie geduwd. 

Zwakke psoas

De iliopsoas bestaat uit spieren die betrokken zijn bij lumbale lordose en heupflexie. De psoas hecht aan alle lumbale wervels en moet bij extensie als flexie helpen bij het sporen van je dijbeen. Een zwakke psoas kan zorgen voor een strakke adductor longus en toenemende druk aan de voorkant van het kapsel, waardoor spieren als de tensor fascia latae en sartorius overactief zijn.

Oefeningen

Spiertraining wordt opgebouwd van statisch naar dynamisch. Hierbij verbetert je kracht en coördinatie van stabiliserende spieren rond je heup en bekken. Je core kan het bekken achterover kantelen, terwijl de iliopsoas dit voorover doet. Deze spieren werken altijd samen in een optimaal beweegpatroon..

Onderbouwing

Bij wetenschappelijk onderzoek naar blessures wordt de lies meestal niet apart gedefinieerd, waardoor goede data over epidemiologie van liesklachten ontbreekt of schaars is. Ondanks het onderscheid tussen adductor, iliopsoas en rectus abdominis gerelateerde pijn is meer onderzoek over lokalisatie en diagnostiek van lies aandoeningen nodig.

Conclusie

Een chronische liesblessure kan ontstaan door overbelasting in je spieren, gewrichten en pezen. Bij het ontwikkelen van liesklachten kan o.a. dysfunctie van je wervelkolom een rol spelen. Zwakke core en bilspieren zijn tevens een riscofactor van belang. Gelukkig kun je veel liesproblemen helpen voorkomen met de juiste spiertraining.